Όσο η γη γυρίζει..

Όλα άλλαξαν από τότε που ήμουν εγώ παιδί...
Τα μικρά δεν παίζουν πια στους δρόμους, αλάνες, δύσκολα βρίσκεις..
δεν μαθαίνουν, να μετρούν με το πινακάκι με τις μικρές μπιλίτσες, ούτε με τα ξυλάκια.. παίζουν με gameboy και μαθαίνουν τα γράμματα και τους αριθμούς με γκατζετάκια που κυκλοφορούν ειδικά για αυτές τις ηλικίες.. ακόμα και οι μαρκαδόροι carioca άλλαξαν.. δεν κρατάνε πια τόσο πολύ και δεν μπορείς πια να βγάλεις την μύτη και να την γυρίσεις από την άλλη, αν πιέζοντάς τον μαρκαδόρο χαλάσεις την μία άκρη.. κι αυτά είναι λίγα από τα πράγματα που έχουν αλλάξει.. πολύ λίγα και πολύ ασήμαντα..
Τα μικρά παιδιά σήμερα, δεν μαθαίνουν να φαντάζονται.. όλα είναι έτοιμα... και οι έφηβοι δεν μαθαίνουν να ονειρεύονται.. μαθαίνουν μόνο να ακολουθούν, να αντιγράφουν και να καπνίζουν.. στο σχολείο δεν παίζουν κρυφτό και κηνυγητό γιατί είναι πολύ "μεγάλοι" και στο πανεπιστημίο πολύ σοβαροί και πολυάσχολοι.. Είμαστε άραγε εμείς ανώριμοι και οπισθοδρομικοί, ή απλώς οι άνθρωποι αισθάνονται πολύ καταπιεσμένοι και κουρασμένοι για να παίξουν;
Και πώς θα αντιμετώπιζαν οι υπόλοιποι ένα τριαντάρη που παίζει κρυφτό χωρίς σεξουαλικές ή εγκληματικές υπόνοιες; Ένα απλό, αθώο κρυφτό..
Εμείς αλλάζουμε, ή ο κόσμος γύρω μας; ή και τα δύο;
Και ποιό από τα δύο είναι κακό και ποιό καλό; Γιατί εγώ ξέρω, ότι η εξέλιξη είναι καλή.. υπό ποία έννοια όμως; και είναι πάντα καλή, ή πρέπει να είναι και όλοι οι άνθρωποι καλοί, για να είναι και η εξέλιξη;
Και ποιό τέλος πάντων το νόημα όλων αυτών; παλιά δεν ήταν όλα πιο απλά; έλεγες την Ειρήνη φίλη σου, σε έλεγε κι εκείνη, κι αυτό ήταν όλο.. είσασταν και οι δύο ευτυχείς!
Μήπως εμείς οι ίδιοι δυσκολεύουμε την ζωή μας χωρίς λόγο; Έτσι απλά για να μπορούμε να λέμε, ότι είναι δύσκολη.. Τί να πουν και αυτοί που περνούν πραγματικά δύσκολα δηλαδή...;

Cavemen

Θυμαμαι τα μαθηματα φιλοσοφιας που καναμε στο λυκειο, ισως απο τα πιο χρησιμα μαθηματα σε εναν αχρηστο θεσμο γιατι αλλαξε τον τροπο σκεψης μου και με βοηθησε να αμφισβητω συνεχως καποια πραγματα.. Απο τοτε λοιπον, σκεφτομαι συνεχως τον Μυθο του Σπηλαιου του Πλατωνα.
Για να σας φρεσκαρω τη μνημη, ο μυθος περιγραφει καποιους ανθρωπους αλυσοδεμενους ετσι ωστε να μπορουν να βλεπουν μονο τον τοιχο απεναντι τους. Απο εκει ομως, καποιοι αλλοι δημιουργουν σκιες αληθινων αντικειμενων και οι δεσμωτες απο τη στιγμη που μονο αυτα εχουν δει στη ζωη τους, τα θεωρουν αληθινα και ειναι ικανοποιημενοι. Σε καποιο σημειο ομως, μερικοι απο αυτους συνειδητοποιουν σε τι πλανη εχουν πεσει και σπανε τα δεσμα του. Ετσι, δραπετευουν απο την σπηλια και ανεβαινουν στον πραγματικο κοσμο οπου τυφλωνονται απο το φως αλλα σιγα σιγα συνηθιζουν και μετα απο λιγο αποφασιζουν να κατεβουν παλι κατω και να δειξουν στους υπολοιπους δεσμωτες την αληθεια. Εκει ομως τους περιμενει μια δυσαρεστη εκπληξη γιατι οι τελευταιοι δεν τους δεχονται με καθολου μεγαλη ευχαριστηση και μπορει να τους επιτεθουν κιολας.
Βλεπετε μηπως και 'σεις καποιες ομοιοτητες; Αν τυχον καποιος ξεπηδησει απο το κοπαδι και αποφασισει να ζησει τη ζωη του λιγο διαφορετικα, ερχεται αντιμετωπος με την κοινωνια και τους αυταπαγγελτους θεματοφυλακες της - ολους εμας! Σαν καλα προβατακια εχουμε εξελιχθει τοσο πολυ που δεν χρειαζομαστε βοσκο για να μας περιοριζει στο μαντρι, μονοι μας φυλακιζουμε ο ενας τον αλλον και αν καποιος παρεκκλινει γνωριζει τον κοινωνικο αποκλεισμο. Γιατι κατα τ'αλλα ειμαστε καλοι χριστιανοι, αγαπαμε τον πλησιον μας και αναβουμε και ενα κερακι στην εκκλησια..
Γιατι ομως το κανουμε αυτο; Ειναι η αναγκη μας να ανηκουμε στην πλειοψηφια γιατι αυτη προσφερει μεγαλυτερη ασφαλεια; Ή μηπως απλα δεν εχουμε την διαθεση να παλεψουμε για κατι καλυτερο με τον φοβο (ή μαλλον καθησυχασμο) οτι 'ε καλα μωρε δεν ειναι και ολα τοσο χαλια' .
Οντως δεν ειναι ολα τοσο χαλια, γιατι προφανως εχουν μεινει μερικα δαση που δεν εχουν καει ακομα, μερικες φωκιες που δεν εχουν γινει γουνες ή τσαντες, μερικα παιδακια που δεν εχουν πεθανει απο AIDS ή υποσιτισμο, μερικοι ιερεις που δεν τους αρεσει να βιαζουν αγορακια και φυσικα, μερικοι πολιτικοι που ειναι ακομα αγνοι και αξιοι να μας κυβερνησουν!
Κλεινοντας θελω να παραθεσω κατι απο τους αγαπημενους μου Pain of Salvation '' Here in a world split to nations, we fail to see the relations between the Wheel and the Machine '' . Γι'αυτο ας μην παραπονιομαστε, γιατι εμεις ιδιοι αποτελουμε το συστημα που -ισχυριζομαστε- οτι αντιμαχομαστε. Το μονο που αρκει, ειναι να πουμε 'οχι' .

Άνθρωποι: τυχαίο γεγονός;

Παρακολουθώντας πρόσφατα ένα βίντεο σχετικά με την δημιουργία του κόσμου και το λεγόμενο big bang, πληροφορήθηκα, ότι οι επιστήμονες, κατέληξαν στο συμπέρασμα του big bang παρακολουθώντας τις κινήσεις των υπόλοιπων γαλαξιων, οι οποίοι σταδιακά, απομακρύνονται από τον δικό μας.. ακολουθώντας και υπολογίζοντας λοιπόν την πορεία τους προς τα πίσω, προσπάθησαν να βρουν, ποιό ακριβώς ήταν το σημείο έναρξής τους.. και με αυτό τον τρόπο, κατέληξαν στη θεωρία του big bang.. το θέμα είναι, ότι οι όλοι οι γαλαξίες, είχαν το ίδιο σημείο έναρξης, αλλά κάποια στιγμή και σταδιακά, όπως είπαμε παραπάνω οι υπόλοιποι γαλαξίες, άρχισαν να απομακρύνονται από τον δικό μας..
Σκέφτομαι λοιπόν... ποιός ο λόγος της απομάκρυνσής τους..; διότι αν πάρουμε σαν δεδομένο την εγωιστική υπόθεση, ότι είμαστε τα μόνα ανθρώπινα όντα με την έννοια και την μορφή που γνωρίζουμε, σε όλους τους γαλαξίες, τότε μήπως είμαστε εμείς οι ίδιοι -εμείς τα τόσο καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά όντα- που διώχνουμε μακριά όλους αυτούς τους γαλαξίες; Διότι αν είναι έτσι φίλτατοι, τότε χαθήκαμε... αν εμείς τα ταπεινά και ζωώδη ανθρωπάκια, καταφέραμε κάτι τόσο φοβερό, τότε σαν φυλή, δεν έχουμε, πραγματικά, καμμία, μα καμμία ελπίδα...
Κι αν τα πράγματα είναι έτσι -λέω αν...- τότε, είμαστε μάλλον ένα τυχαίο γεγονός.. ένα απλό λάθος της φύσης.. (αν υποθέσουμε βέβαια ότι η φύση κάνει και λάθη..).. ή μάλλον, ένα καταστροφικό λάθος του σύμπαντος..

Ευτυχία..

Τί είναι άραγε η ευτυχία; και πώς καθορίζεται από τον καθένα;
Για παράδειγμα, κατά την δική μου άποψη, ευτυχία δεν είναι τίποτα παραπάνω από πολλές μαζεμένες και μικρές στιγμές χαράς και αγαλλίασης.. Είναι όλες εκείνες οι στιγμές της ζωής σου, που νιώθεις απλώς πλήρης..
Έχω όμως την εντύπωση και την ευτυχία να ξέρω, ότι εγώ, όπως και όλη η παρέα που βρίσκεται σε αυτό το μπλόγκ, δεν είμαστε άνθρωποι συνηθισμένοι..θεωρώ, οτι ανήκουμε σε εκείνο το μέρος των ανθρώπων, που πραγματικά σκέφτονται...
Σκεφτόμαστε, ναι! αλλά ο καθένας από εμάς σκέφτεται διαφορετικά..
Ποιός είναι λοιπόν ο ορισμός της ευτυχίας για τον καθένα από εσάς;
Εσάς τους φίλους και συνοδοιπόρους στο πιό όμορφο ταξίδι...