Δανείζομαι τον τίτλο ενός έταιρου μπλογκ γιατί πραγματικά δε νομίζω ότι γίνεται να περιγράψει κανείς καλύτερα αυτό που ζούμε!
Πραγματικά σκεφτείτε το λίγο: είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο ακριβώς υλικό και όμως, κάποιοι από μας πιστεύουν ότι οι διαφορές είναι πιο πολλές από τις ομοιότητες μας. Ένταξει, κάποιοι είναι λίγο πιο μαύροι, άλλοι πιο άσπροι και άλλοι λίγο κίτρινοι. Τι σημαίνει όμως αυτό; Όλοι ξεκινάμε από το ίδιο σημείο και όλοι μαζί καταλήγουμε στον άλλο κόσμο!
Έχουμε χωρίσει και τον πλανήτη με γραμμές από 'δω, γραμμές από 'κει λες και μας ανήκει. Κάποιοι άλλοι πιο έξυπνοι, έχουν χτίσει εταιρίες και για να βγάλουν μερικά δολλάρια παραπάνω, δεν δίνουν δεκάρα για τίποτα! Παρατάνε τα απόβλητα τους στις λίμνες και στις θάλασσες σκοτώνοντας κάθε μορφή ζωής. Επίσης, αφού οι φίλοι τους στις κυβερνήσεις και στον στρατό καταστρέψουν ολοσχερώς μια χώρα, παρελαύνουν προσφέροντας δουλειά (ο τόνος θα μπορούσε να μπει και αλλού...) και 'ένα καλύτερο αύριο' για το λαό πληρώνοντας τους κάτι λιγότερο από ένα δολλάριο τη μέρα..Και βέβαια, έχουν φροντίσει να μας κάνουν συνένοχους αφού και 'μεις αγοράζουμε τα προιόντα τους ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά την εκμετάλλευση που κρύβεται από πίσω.
Εμείς του δυτικού κόσμου είμαστε φαινομενικά σε καλύτερη μοίρα. Έχουμε αφθονία φαγητών στα σούπερ μάρκετ (γεμάτα συντηρητικά που στα 30 σου, σου προκαλούν καρκίνο) και ελευθερία λόγου και διαφύλαξη της ιδιωτικής μας ζωής (αλλά οι κάμερες υπάρχουν παντου και μόνοι μας δίνουμε τα προσωπικά μας δεδομένα χωρίς ενδοιασμό μέσω φέισμπουκ). Γενικά όμως, έχουμε δημοκρατία.
Όταν σκέφτομαι όλα αυτά λοιπόν, τα μυαλά μου πονάνε γιατί μου φαίνονται παρανοϊκά. Όλοι είμαστε το ίδιο και έχουμε τα ίδια ακριβώς δικαιώματα πάνω στον πλανήτη και ακόμα μεγαλύτερες υποχρεώσεις. Έλπιζω κάποια μέρα, αυτές οι ανούσιες γραμμές που έχουμε χαράξει να πάψουν να υπάρχουν και δε με νοιάζει αν νομίζετε ότι αυτά που λέω είναι ουτοπικά. Προτιμώ να ονειροπολώ, παρά να ζω αυτή την απομίμηση ζωής- γιατί πραγματική ζωή δεν είναι!
2 σχόλια:
Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν και δυστυχώς δεν κατάλαβαν ποτέ, είναι ακριβώς αυτό που λές.. ότι όλοι μας, είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό.. όλοι μας, αν μας χτυπήσουν θα πονέσουμε το ίδιο, κι αν ματώσουμε, το χρώμα του αίματος που θα τρέξει μέσα από όλους μας θα έχει το ίδιο χρώμα.. κόκκινο.. το χρώμα του πάθους.. αντί όμως να παθιαζόμαστε με την ζωή μας, προσπαθώντας να την κάνουμε καλύτερη, ενώ ταυτόχρονα βοηθούμε και αυτούς που για κάποιο λόγο αδυνατούν ακόμα και να ζήσουν, εμάς, το μόνο που μας ενδιαφέρει, είναι να αγοράσουμε το καινούριο τάδε προιόν, που μόλις βγήκε στην αγορά...
Τόσο δύσκολο είναι λοιπόν να νιώσεις αγάπη και να βοηθήσεις κάποιον, που δεν σου χρωστά τίποτα??
Οι Άνθρωποι του "άνω θρώσκω" σήμερα, είναι, δυστυχώς, μετρημένοι στα λιγοστά δάχτυλα των χεριών μας.. Αυτοί που θα καταλάβαιναν, γιατί τα σύνορα που έχει ορίσει η κάθε χώρα, είναι τόσο παράλογο να υπάρχουν..
Αυτοί που ξέρουν, ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο, παρά μια απειροελάχιστη κουκίδα σε έναν από τους άπειρους γνωστούς και άγνωστους γαλαξίες...
κι εγώ εύχομαι κάποια στιγμή να ξυπνησει ο κόσμος αλλα αν δεν έρθει κάποιος "v" να μας ταρακουνήσει δε το κόβω...γιατι για να καταλάβουμε κάποια πράγματα πρέπει να πεθαίνουν παιδιά ή να έχουμε οικονομική κρίση ή οτιδηποτε άλλο... εγω θα ονόμαζα το θέμα "πέτα κι εσύ ενα παπούτσι, μπορείς"
Δημοσίευση σχολίου