Προσεχώς, καταθλιπτική ασυναρτησία..

Σκόρπιες σκέψιες έγραψε η φίλη μου [για μιά ζωή ( ναι εγώ είμαι από αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν στο ''για πάντα'')] και μετά την δική της καταθλιπτική ώρα, ήρθε και η δική μου σειρά να αναρωτηθώ, αν όλα αυτά που κάνουμε, έχουν κάποιο συγκεκριμένο νόημα, αν ποτέ θα επιτευχθεί η ευτυχία, και αν μπορούμε ουρλιάζοντας και κάνοντας άλλα παρόμοια να αλλάξουμε τον κόσμο..
Κι αν τελικά μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αυτός που θα φτιάξουμε, θα αρέσει στους επόμενους; ή θα πρέπει κι αυτοί να παλέψουν για το δικό τους όνειρο? Αλλά ακόμα κι αν αρέσει σε εκείνους, εμείς που -υποτίθεται- θα τον φτιάξουμε, θα προλάβουμε να τον ευχαριστηθούμε; Μάλλον όχι.. είμαστε λοιπόν όλοι μας τόσο ενάρετοι, ώστε να μας ενδιαφέρει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τί θα κάνουν οι επόμενες γενιές, ώστε να φροντίσουμε για αυτές;
Και κάτι άλλο.. θεωρείται αχρείος εκείνος που περιμένει ανταπόδωση από κάποιον στον οποίο έχει προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί;

Θεά